Posle rata prvo počinje da se razvija Gradski dečiji dom koji je 1946. godine preuređen u Dom za odojčad i malu decu.
Grad Beograd 1952. godine započinje samostalno i direktno da vrši smeštaj dece u hraniteljske porodice, pri čemu kontrolu nad smeštajem poverava patronažnoj službi Doma za odojčad i malu decu.

Kao socijalno-zdravstvena ustanova Dom za odojčad i malu decu je odigrao značajnu ulogu u godinama posleratnog siromaštva pružajući pomoć deci tuberkuloznih bolesnika kao i visoko pothranjenoj deci. Centar za odojčad i malu decu i Centar za zbrinjavanje dece u porodice postaju 1962. godine jedinstvena organizacija. Do sedamdesetih godina smeštena deca su okružena bolničkim ambijentom.
U organizacionoj šemi dominiraju zdravstveni principi – grupe su organizovane prema uzrastu i zdravstvenim problemima dece. Podrška prirodnoj porodici je bila jedan od osnovnih prioriteta u razvoju ustanove. Otvorenost za majke dojilje, obezbeđenje smeštaja za majke koje se obučavaju u nezi visoko rizične dece, dobile su sedamdesetih godina organizacione forme značajne u očuvanju i osnaženju funkcija prirodne porodice-Materinski dom i Petodnevni boravak. Materinski dom je otvoren 1973. godine.  Do tog vremena majke su primane kao pratioci zdravstveno ugrožene dece, a organizovan prostor za rad sa majkama nije postojao. Nakon Drugog svetskog rata domska zaštita je u velikoj ekspanziji jer je trebalo zbrinuti veliki broj dece ratne siročadi. Početkom pedesetih godina kapaciteti domova su nedovoljni, ukupne smeštajne mogućnosti su 225 mesta, tako da su deca morala da budu smeštana van Beograda.
Zgrade u kojima su bili smešteni prvi posleratni domovi su stare i nenamenski građene. Najstariji dom u Centaru za zaštitu odojcadi, dece i omladine je dom Drinka Pavlović. On je nastao iz Doma za predškolsku i školsku decu Branko Radičević koji je formiran 1951. godine a u današnju namenski gradjenu zgradu je useljen 1967. godine. Dom Moša Pijade je takodje namenski gradjen i otvoren 1957. godine. Dom Dragutin Filipović Jusa je formiran 1963. kao opštinski dom pod nazivom Dom za decu i onmladinu Opštine Vračar. U današnju zgradu se uselio 1966. godine, a na predlog Istorijskog arhiva Grada Beograda 1967. godine dobio je sadašnje ime.
Beogradski domovi su radili kao samostalne ustanove socijalne zaštite za decu bez roditeljskog staranja, organizovani na principu doma-porodice do 1973. godine, kada se integrišu u Centar za domsko zbrinjavanje dece i omladine Beograda. Pedesetih i šezdesetih godina domskom zaštitom je bio obuhvaćen veći broj dece bez roditelja, dok se od sedamdesetih godina povećava populacija dece sa roditeljima.